We hebben veel positieve feedbackberichten over onze maandelijkse activiteiten. Dit komt overeen met een behoefte aan ontmoeting en uitwisseling tussen geïsoleerde mensen. Er zit echter een groot addertje onder het gras dat ons dwingt om na te denken over de continuïteit van deze activiteiten. Onze plaats van activiteit ligt ver van de verschillende stedelijke gebieden in België en Frankrijk. De meeste EHS leven verschanst in hun habitat en beschermen zichzelf zo goed als ze kunnen. Ze vinden oplossingen om zichzelf te voeden en dankzij mensen van goede wil kunnen ze bepaalde diensten verkrijgen. Ze willen graag weer kunnen terugkeren naar activiteiten zoals voorheen, maar ze kunnen zich niet meer verplaatsen, of ze hebben geen auto en als ze er een hebben is de straling op sommige plaatsen te sterk, of ze moeten de trein of het openbaar vervoer nemen met alle ongemakken van deze manier van reizen voor een EHS.

We hebben niet de middelen en de tijd om geïnteresseerden op te halen en naar huis te rijden. Het verplaatsen van onze activiteiten naar stedelijke centra zorgt er automatisch voor dat we onze interesse verliezen in het beoefenen van een activiteit in een witte zone. We ontvingen een dame die aan de rand van Parijs woont en die met de auto kwam beschermd door een veelheid aan kleding aangepast aan haar probleem. De bescherming is niet perfect maar beschermend genoeg om af en toe te kunnen bewegen. We ontvangen momenteel een stel waarvan de vrouw haar huis al 6 jaar niet heeft verlaten. Dit soort verhalen komen we dagelijks tegen.

EHS moet in staat zijn om uit zijn slachtoffertoestand te komen en de energie te vinden om zichzelf weer toe te staan te leven en activiteiten te hebben. Er bestaan oplossingen, vaak duur en nooit perfect. Het is aan ons om ze te verbeteren en ideeën uit te wisselen om ons dagelijks leven draaglijker te maken. Gezien de evolutie van technologie en de financiële stroom die het genereert, moeten we ons erbij neerleggen om te leren hoe we onszelf kunnen beschermen. We besparen op de kosten die gepaard gaan met het gebruik van een smartphone, we investeren in passende bescherming en we blijven leven.

Nous avons de nombreux messages de retour positifs concernant nos activités mensuelles. Cela correspond bien à un besoin de rencontre et d’échange entre des personnes isolées. Seulement, il y a un gros hic qui nous pousse à réfléchir à la continuité de ces activités. Notre lieu d’activité est éloigné des différentes zones urbaines en Belgique et en France. La plupart des EHS vivent terrés dans leur habitat se protégeant comme ils peuvent. Ils trouvent des solutions pour se nourrir et grâce à des personnes de bonne volonté ils peuvent obtenir certains services. Ils aimeraient pouvoir retrouver des activités comme avant mais ils ne peuvent plus se déplacer, soit ils n’ont pas de voiture et s’ils en ont une les radiations dans certains endroits sont trop fortes, soit ils doivent prendre le train ou les transports en commun avec tous les inconvénients liés à ce mode de déplacement pour un EHS.

Nous n’avons pas les moyens et le temps d’aller chercher et de reconduire les personnes intéressées jusque chez eux. Déplacer nos activités dans des centres urbains nous fait perdre automatiquement l’intérêt de pratiquer une activité en zone blanche. Nous avons reçu une dame qui habite en périphérie de Paris et qui est venue en voiture protégée par une multitude de vêtements adaptés à son problème. La protection n’est pas parfaite mais suffisamment protectrice pour pouvoir se déplacer à l’occasion. Nous hébergeons pour le moment un couple dont l’épouse n’est plus sortie depuis 6 ans de chez elle. Des histoires comme celle-là, nous les rencontrons tous les jours.

L’EHS doit pouvoir sortir de son état de victime et trouver l’énergie pour se permettre de revivre et d’avoir des activités. Des solutions existent, souvent onéreuses et jamais parfaites. A nous de les améliorer et d’échanger nos idées pour rendre notre quotidien plus supportable. Compte tenu de l’évolution de la technologie et du flux financier que cela génère, il faut nous résigner à apprendre à nous protéger. Nous économisons sur les coûts liés à l’utilisation d’un smartphone, nous investissons dans des protections adaptées et on continue à vivre.