Achteraf besef ik dat ik deze vergadering van het Europees Parlement nauwelijks 6 uur heb bijgewoond. Mijn Cornet stond echter in het rood tijdens de werkplaats van mevrouw Rivasi. Ze had aangekondigd dat de technische diensten WIFI en telefoonantennes in het gebied hadden uitgeschakeld, maar mijn Cornet deelde deze mening niet. Tijdens de eerste workshop in februari werd ik beschermd door mijn antigolfstoel, bij deze workshop op 13 april was ik onbeschermd. De deelnemers hadden allemaal een smartphone, zelfs professor Belpomme had zijn smartphone aan omdat die tijdens de conferentie rinkelde.

Maar ondanks dit alles, in echte en voortdurende blootstelling, verzette mijn lichaam zich. Ik neem geen medicatie, ik neem geen behandeling, ik ben niet in de deskundige handen van een tandarts terechtgekomen, ik eet gluten en ik consumeer zuivelproducten. Het enige verschil met de anderen ligt in het feit dat we al 4 jaar als kluizenaar leven in een gebied met een zeer lage blootstelling en dat we contact met elektromagnetische vervuiling in al zijn vormen vermijden.

Er kunnen effecten op langere termijn zijn, maar op dat moment had ik het gevoel dat ik me kon concentreren, Engels kon begrijpen en spreken en kon deelnemen aan de uitwisselingen. Ik had geen hartkloppingen en afgezien van een warm gevoel op mijn gezicht, had ik geen migraine of andere symptomen.

Ik zou dit niet elke dag doen, maar het troost me dat wanneer het lichaam kan herstellen door een lange periode van terugtrekking, het waarschijnlijker is dat het dit soort blootstelling aankan.

Het is duidelijk dat deze passage door het centrum van Brussel ook een bewustzijn was dat de smartphone een integraal onderdeel is van het dagelijks leven van het moderne individu. Tijdens het eten van mijn boterham in de auto keek ik naar de voorbijgangers, ze hadden allemaal hun smartphone in hun oren. Het is een manier van leven geworden die  niet langer kan worden beroofd.

Je me rends compte à posteriori que j’ai peu assister durant 6 h à cette séance du Parlement européen. Pourtant, mon Cornet était dans le rouge tout le long du workshop de Mme Rivasi. Elle avait annoncé que les services techniques avaient désactivé le WIFI et les antennes de téléphonie dans la zone mais mon Cornet ne partageait pas cet avis. Durant le premier workshop en février, j’étais protégé par ma chaise anti-ondes, à ce workshop du 13 avril, j’étais sans protection. Les participants avaient tous un smartphone, même le professeur Belpomme avait son smartphone allumé car il a sonné durant la conférence.

Pourtant, malgré tout cela, en exposition réelle et continue, mon corps a résisté. Je ne prend aucun médicament, je ne suis aucun traitement, je ne suis pas passé dans les mains experte d’un dentiste, je mange du gluten et je consomme des produits laitiers. La seule différence avec les autres réside dans le fait que nous vivons depuis 4 ans en ermite dans une zone à très faible exposition et que nous évitons les contacts avec la pollution électromagnétique sous toutes ses formes.

Il y aura peut-être des effets à plus long terme, mais sur le moment, j’avais l’impression de pouvoir me concentrer, de comprendre et de parler anglais et de participer aux échanges. Je n’avais pas de palpitation et en dehors d’une sensation de chaleur sur le visage, je n’avais pas de migraine ou autres symptômes.

Je ne ferais pas cette expérience tous les jours mais elle me réconforte dans l’idée que quand le corps peut récupérer grâce à une longue période de sevrage, il a plus de chance de pouvoir faire face à ce genre d’exposition.

Il est clair que ce passage par le centre de Bruxelles a également été une prise de conscience que le smartphone fait partie intégrante de la vie quotidienne de l’individu moderne. En mangeant mon sandwiche dans la voiture, j’observais les passants, ils avaient tous leur smartphone à l’oreille. C’est devenu un mode de vie dont on ne peut plus les priver.