Achteraf besef ik dat ik deze vergadering van het Europees Parlement nauwelijks 6 uur heb bijgewoond. Mijn Cornet stond echter in het rood tijdens de werkplaats van mevrouw Rivasi. Ze had aangekondigd dat de technische diensten WIFI en telefoonantennes in het gebied hadden uitgeschakeld, maar mijn Cornet deelde deze mening niet. Tijdens de eerste workshop in februari werd ik beschermd door mijn antigolfstoel, bij deze workshop op 13 april was ik onbeschermd. De deelnemers hadden allemaal een smartphone, zelfs professor Belpomme had zijn smartphone aan omdat die tijdens de conferentie rinkelde.

Maar ondanks dit alles, in echte en voortdurende blootstelling, verzette mijn lichaam zich. Ik neem geen medicatie, ik neem geen behandeling, ik ben niet in de deskundige handen van een tandarts terechtgekomen, ik eet gluten en ik consumeer zuivelproducten. Het enige verschil met de anderen ligt in het feit dat we al 4 jaar als kluizenaar leven in een gebied met een zeer lage blootstelling en dat we contact met elektromagnetische vervuiling in al zijn vormen vermijden.

Er kunnen effecten op langere termijn zijn, maar op dat moment had ik het gevoel dat ik me kon concentreren, Engels kon begrijpen en spreken en kon deelnemen aan de uitwisselingen. Ik had geen hartkloppingen en afgezien van een warm gevoel op mijn gezicht, had ik geen migraine of andere symptomen.

Ik zou dit niet elke dag doen, maar het troost me dat wanneer het lichaam kan herstellen door een lange periode van terugtrekking, het waarschijnlijker is dat het dit soort blootstelling aankan.

Het is duidelijk dat deze passage door het centrum van Brussel ook een bewustzijn was dat de smartphone een integraal onderdeel is van het dagelijks leven van het moderne individu. Tijdens het eten van mijn boterham in de auto keek ik naar de voorbijgangers, ze hadden allemaal hun smartphone in hun oren. Het is een manier van leven geworden die  niet langer kan worden beroofd.