Deze illustratie dient mij om het beroemde werk van Théodore Géricault te parafraseren. Ons huis is een fragiele levensader geworden voor overgevoelige elektromensen. We kunnen niet meer passagiers inschepen dan de capaciteit van de accommodatie en we geven de voorkeur aan een verblijf van maximaal een week om een keerpunt mogelijk te maken en dat het niet altijd dezelfde is die in het water blijft. Spenen zou echter een langere tijd uit blootstelling vereisen, maar dit is technisch niet mogelijk.

We wisselen veel uit met bezoekers en het onbegrip van dierbaren, isolatie, verlies van mensenlevens zijn zaken die voortdurend op het tapijt komen. Onze bezoekers zijn veelal vrouwen van in de zestig. De meerderheid is niet ingeënt tegen Covid en we stellen de vraag nooit. Ze hebben allemaal een geschiedenis van het proberen van medische oplossingen en stellen ons allemaal dezelfde vragen. De symptomen zijn voor elk van hen verschillend met één ding gemeen, namelijk de moeilijkheid om haar ideeën te concentreren en te organiseren.

We zijn geen centrum voor psychologische bijstand, alleen een huisvesting met technisch advies over bescherming, maar menselijk contact blijft een basis voor uitwisseling en delen. Onze volledig gedigitaliseerde leeftijd maakt het sociale leven volledig kunstmatig en omdat we de natuur nodig hebben, blijft de mens vooral een sociaal dier dat met zijn medemensen moet leven.

Witte gebieden, aangepaste huisvesting, het begrijpen van anderen is allemaal van deze die we het meest dringend nodig hebben voor EHS.

Cette illustration me sert à paraphraser la célèbre œuvre de Théodore Géricault. Notre logement est devenu une fragile bouée de secours pour les personnes électro hypersensibles. Nous ne pouvons embarquer plus de passager que la capacité du logement et nous privilégions des séjours de maximum une semaine pour permettre une tournante et que ce ne soit pas toujours les mêmes qui restent dans l’eau. Pourtant, un sevrage nécessiterait un plus long temps hors exposition mais cela n’est techniquement pas possible.

Nous échangeons beaucoup avec les visiteurs et l’incompréhension des proches, l’isolement, la perte de la vie d’avant sont des problématiques qui reviennent en permanence sur le tapis. Nos visiteurs sont majoritairement des femmes aux alentour de la soixantaine. La majorité ne sont pas vaccinées contre le Covid et nous ne posons jamais la question. Toutes ont un parcours de tentatives de solutions médicales et toutes nous posent les mêmes questions. Les symptômes sont différents pour chacune d’entre elle avec cependant un point commun qui est la difficulté de se concentrer et d’organiser ses idées.

Nous ne sommes pas un centre d’assistance psychologique, juste un logement avec des conseils techniques sur les protections mais le contact humain reste une base de l’échange et du partage. Notre époque entièrement numérisée rend la vie sociale complètement artificielle et comme nous avons besoin de la nature, l’être humain reste avant tout un animal social qui a besoin de vivre avec ses congénères.

Des zones blanches, des logements adaptés, de la compréhension d’autrui c’est de tout cela dont nous avons le plus urgemment besoin pour les EHS.