Deze illustratie dient mij om het beroemde werk van Théodore Géricault te parafraseren. Ons huis is een fragiele levensader geworden voor overgevoelige elektromensen. We kunnen niet meer passagiers inschepen dan de capaciteit van de accommodatie en we geven de voorkeur aan een verblijf van maximaal een week om een keerpunt mogelijk te maken en dat het niet altijd dezelfde is die in het water blijft. Spenen zou echter een langere tijd uit blootstelling vereisen, maar dit is technisch niet mogelijk.

We wisselen veel uit met bezoekers en het onbegrip van dierbaren, isolatie, verlies van mensenlevens zijn zaken die voortdurend op het tapijt komen. Onze bezoekers zijn veelal vrouwen van in de zestig. De meerderheid is niet ingeënt tegen Covid en we stellen de vraag nooit. Ze hebben allemaal een geschiedenis van het proberen van medische oplossingen en stellen ons allemaal dezelfde vragen. De symptomen zijn voor elk van hen verschillend met één ding gemeen, namelijk de moeilijkheid om haar ideeën te concentreren en te organiseren.

We zijn geen centrum voor psychologische bijstand, alleen een huisvesting met technisch advies over bescherming, maar menselijk contact blijft een basis voor uitwisseling en delen. Onze volledig gedigitaliseerde leeftijd maakt het sociale leven volledig kunstmatig en omdat we de natuur nodig hebben, blijft de mens vooral een sociaal dier dat met zijn medemensen moet leven.

Witte gebieden, aangepaste huisvesting, het begrijpen van anderen is allemaal van deze die we het meest dringend nodig hebben voor EHS.