
Deze week ontmoette ik een dame uit een regio in Vlaanderen, ten zuiden van Gent, die klaagde over bepaalde fysiologische stoornissen en dacht dat ze EHS was. We plaatsten zijn huis op de antennekaart en identificeerden de verschillende bronnen van vervuiling binnen zijn appartement of van zijn naaste buren. Het had de totale, communicerende water-, gas- en elektriciteitsmeters. Een WIFI Box met repeater via CPL. De WIFI van de buren, de DECT, de Bluetooth en een tiental antennes, waarvan sommige 5G zijn. Ik durfde het probleem van de lage frequenties niet eens aan te pakken. De hoeveelheid informatie die je moet weten om zo’n appartement op te ruimen is gigantisch en de middelen die buiten het budget moeten worden ingezet. Ze leeft letterlijk in een kooi en haar enige redding ligt nu in de vlucht. Het deed me meteen terugdenken aan Laborit en zijn experimenten op ratten. In 2019 schreef ik mijn eerste tekst over het onderwerp: redding in de vlucht. Ik herhaal het hieronder:
« In juni 2019 woonden we de algemene vergadering bij van AREHS, een vereniging die sinds maart 2019 is omgevormd tot een vereniging zonder winstoogmerk. Het doel van deze associatie is de herkenning van elektrohypersensitiviteit (EHS) als ziekte. Mijn vrouw en ik zijn eind 2018 lid geworden van deze vereniging na onze bewustwording van onze EHS. We moesten in rampspoed een huis verkopen dat we net hadden verworven en getransformeerd in Namen na de onmogelijkheid om daar te blijven wonen (GSM-antenne in de buurt en meer dan 30 WIFI-signalen in het huis). We vonden toen een overgangsoplossing in dezelfde regio, maar we moesten deze oplossing regelen met technische middelen in onze kamer om te kunnen slapen (vaak dure oplossingen die de blootstelling verminderen maar het probleem niet oplossen)
We ondernamen toen een zoektocht naar een draaglijke plek om 6 maanden te wonen en reisden wallonië op +/- 10000 km. We vonden deze plek om te wonen in het begin van 2019 en we zijn nu geïnstalleerd voor 5 maanden. Het verschil in kwaliteit van leven is merkbaar en vandaag kunnen we zeggen dat ontsnappen ondanks de kosten en het gedoe onze enige manier was om te overleven.
Om effectief te vluchten, moet je weten wat je vlucht, d.w.z. het gevaar identificeren. We hadden nooit gedacht dat we ooit EHS zouden zijn. Ik heb geen mobiele telefoon gebruikt, ik heb de WIFI uitgeschakeld voordat ik ging slapen en ik zag geen GSM-antenne in mijn directe omgeving en ik had geen draadloze telefoon (DECT) of magnetron. Ik had in 2013 een lange en dure training gevolgd en was me enigszins bewust van de potentiële gevaren van deze technologieën. Ik herinner me zelfs dat ik een dame die deze training volgde belachelijk maakte met aluminium onder haar pet, ik dacht dat ze gek was. Ik had het verband niet gelegd tussen bepaalde ongemakken van het leven en het tijdelijke gebruik van sommige van deze technologieën (bluetooth en WIFI), ik zette het op het account van leeftijd en een algemene toestand in degradatie. Ik wist niet dat antennes in kerktorens werden geplaatst, dat de WIFI of DECT van buren de muren overstak en ons dagelijks leven beïnvloedde. Ik zet de steeds vaker voorkomende hartkloppingen op een cardiovasculair probleem bevestigd door de cardioloog, de onmogelijkheden van te hard slapen op het matras, spierpijn bij gebrek aan beweging en concentratiestoornissen op de gevolgen van een beroerte. Op een dag realiseerde ik me dat mijn vrouw, jonger en in zeer goede fysieke conditie, steeds vaker klaagde over hartkloppingen en slaapproblemen. Het werd steeds moeilijker voor ons om door de stad te lopen, naar restaurants te gaan, om te winkelen. Vakanties en nachten in het hotel waren onmogelijk geworden. De vijand was overal. De personen bleken allemaal een smartphone te hebben geënt op hun pols. Ik noteerde honderd mogelijke WIFI-verbindingen in het centrum. Het stadsleven was niet meer mogelijk en we sloegen op de vlucht. Lange tijd dacht ik dat het onmogelijk was, een staat zal een technologie die fysiologisch van invloed is op zijn burgers niet implementeren of toestaan, artsen zijn geïnformeerd over de potentiële schadelijkheid van deze technologieën. Helaas niet, we moesten de feiten onder ogen zien, we zouden worden geofferd op het altaar van draadloze technologie, een nieuwe industriële revolutie voor het economische welzijn van iedereen.
Vluchten, maar wie en waar? Toen begonnen we de vijand te identificeren en hem te leren kennen, en mijn achtergrond in geobiologie heeft me gelukkig veel geholpen. We controleerden eerst of we alle nabijgelegen stralingsbronnen hadden geëlimineerd en we gingen van verrassing naar verrassing. Het is de laptop die, hoewel verbonden via de kabel, automatisch WIFI en bluetooth activeert bij elke start, het is bluetooth in de auto, enz … Dit alles eenmaal gecorrigeerd vallen we de externe bronnen aan en leren we dat sommige WIFI tot meer dan 100 meter meeneemt afhankelijk van de generaties, we ontdekken (kaart hierboven) dat België een echte kerstboom van GSM-antennes is en dat witte gebieden bijna onbestaande zijn. We worden geïnformeerd, we verfijnen de prospectietools en we gaan op jacht (na het wisselen van auto’s omdat geen manier om de bluetooth uit te schakelen) voor een potentieel paradijs. De immowebsite maakt deel uit van ons dagelijks leven om alle nieuwe eigendommen onder de loep te nemen. We hebben Wallonië als een gebied van mogelijkheden, omdat we in België willen blijven en we de taal van Vondel niet beheersen. We ontdekken ook software waarmee we de antennes kunnen lokaliseren en identificeren, ik rust mezelf ook uit met verschillende meetinstrumenten om elektromagnetische vervuiling ter plaatse te beoordelen. Na 6 maanden onderzoek identificeren we 4 woningen die geschikt zouden kunnen zijn, 3 in de regio Chimay, Couvin en 1 in de regio Lierneux. We bezoeken, meten en doen aanbiedingen wanneer ook aan de criteria van elektrische conformiteit, gezondheid en algemene conditie wordt voldaan. We missen goederen omdat de eigenaren te hebberig zijn of we komen te laat. De gekozen regio moet ook werkgelegenheid bieden voor mijn verpleegstervrouw. Kortom, het is een soort puzzel met tientallen moeilijkheidsgraden. Daarnaast is het vinden van een plek vandaag goed, maar we moeten er ook zeker van zijn dat stedelijke ontwikkeling en de constante inzet van nieuwe antennes onze keuze op de lange termijn niet verpesten.
Dat is het, het is klaar, we hebben het gevonden en zijn erin getrokken. Geen hartkloppingen, spierpijn en slapeloosheid meer maar de terugkeer naar zogenaamde beschaafde plaatsen wordt steeds pijnlijker voor de rassen, het is alsof de symptomen vertienvoudigd zijn. Onze plaats van leven is het centrum van ons leven geworden waarvan we niet te lang kunnen weggaan. We zijn geïsoleerd aan het einde van een doodlopende weg 4 km van de dichtstbijzijnde antenne en 130 meter van de eerste buurman, het gebied wordt beschouwd als natuurlijk, niet bebouwbaar en omgeven door Natura 2000-gebieden. Ik heb daar een camper opgezet om EHS in nood op te vangen en ik heb me actief in dit debat gemengd door conferenties te organiseren of deel te nemen aan burgercollectieven.
Ik hoop van harte dat technologische vooruitgang (5G door satellieten) onze levensstijlkeuze in de nabije toekomst niet zal verstoren.
Onze gedachten zijn bij alle bestaande of opkomende EHS in de hoop dat ze ook oplossingen vinden die hen in staat stellen om in fatsoenlijke omstandigheden te leven. We zullen proberen om met AREHS (informatie en politiek bewustzijn) en een groep andere EHS-mensen een maximum aan middelen (juridische procedures, hulpmiddelen) te bundelen om hen te helpen praktische oplossingen te vinden om hun dagelijks leven te verlichten. »