De kooi van Laborit

Deze week ontmoette ik een dame uit een regio in Vlaanderen, ten zuiden van Gent, die klaagde over bepaalde fysiologische stoornissen en dacht dat ze EHS was. We plaatsten zijn huis op de antennekaart en identificeerden de verschillende bronnen van vervuiling binnen zijn appartement of van zijn naaste buren. Het had de totale, communicerende water-, gas- en elektriciteitsmeters. Een WIFI Box met repeater via CPL. De WIFI van de buren, de DECT, de Bluetooth en een tiental antennes, waarvan sommige 5G zijn. Ik durfde het probleem van de lage frequenties niet eens aan te pakken. De hoeveelheid informatie die je moet weten om zo’n appartement op te ruimen is gigantisch en de middelen die buiten het budget moeten worden ingezet. Ze leeft letterlijk in een kooi en haar enige redding ligt nu in de vlucht. Het deed me meteen terugdenken aan Laborit en zijn experimenten op ratten. In 2019 schreef ik mijn eerste tekst over het onderwerp: redding in de vlucht. Ik herhaal het hieronder:

« In juni 2019 woonden we de algemene vergadering bij van AREHS, een vereniging die sinds maart 2019 is omgevormd tot een vereniging zonder winstoogmerk. Het doel van deze associatie is de herkenning van elektrohypersensitiviteit (EHS) als ziekte. Mijn vrouw en ik zijn eind 2018 lid geworden van deze vereniging na onze  bewustwording van onze EHS. We  moesten  in rampspoed een huis verkopen dat we net hadden verworven en getransformeerd in Namen na de  onmogelijkheid om daar te blijven wonen (GSM-antenne in de buurt en meer dan 30 WIFI-signalen in het huis). We vonden toen een overgangsoplossing  in dezelfde regio, maar we  moesten deze oplossing regelen met technische middelen in onze kamer om te kunnen slapen (vaak dure oplossingen die de blootstelling verminderen maar het probleem niet oplossen)

We ondernamen toen een zoektocht naar een draaglijke plek om 6 maanden te wonen en reisden wallonië op +/- 10000 km. We vonden deze plek om te wonen in het begin van 2019 en we zijn nu geïnstalleerd voor 5 maanden. Het verschil in kwaliteit van leven is merkbaar en vandaag kunnen we zeggen dat ontsnappen ondanks de kosten en het gedoe onze enige manier was om te overleven.

Om effectief te vluchten, moet je weten wat je vlucht, d.w.z. het gevaar identificeren. We hadden nooit gedacht dat we ooit EHS zouden zijn. Ik heb geen mobiele telefoon gebruikt, ik heb de WIFI uitgeschakeld voordat ik ging slapen en ik zag geen GSM-antenne in mijn directe omgeving en ik had geen draadloze telefoon (DECT) of magnetron. Ik had in 2013 een lange en dure training gevolgd en was me enigszins bewust van de potentiële gevaren van deze technologieën. Ik herinner me zelfs dat ik een dame die deze training volgde belachelijk maakte met aluminium onder haar pet, ik dacht dat ze gek was. Ik had het verband niet gelegd tussen bepaalde ongemakken van het leven en het tijdelijke gebruik van sommige van deze technologieën (bluetooth en  WIFI), ik zette het op het account van leeftijd en een algemene toestand in degradatie. Ik wist niet dat antennes in kerktorens werden geplaatst, dat de WIFI of DECT van buren de muren overstak en ons dagelijks leven beïnvloedde. Ik zet de steeds vaker voorkomende hartkloppingen op een cardiovasculair probleem bevestigd door de cardioloog, de onmogelijkheden van te hard slapen op het matras, spierpijn bij gebrek aan beweging en concentratiestoornissen op de gevolgen van een beroerte. Op een dag realiseerde ik me dat mijn vrouw, jonger en in zeer goede fysieke conditie, steeds vaker klaagde over hartkloppingen en slaapproblemen. Het werd steeds  moeilijker voor ons om door de stad te lopen, naar restaurants te gaan, om te winkelen. Vakanties en nachten in het hotel waren onmogelijk geworden. De vijand was overal. De personen bleken allemaal een smartphone te hebben geënt op hun pols. Ik noteerde honderd mogelijke WIFI-verbindingen in het centrum. Het stadsleven was niet meer mogelijk en we sloegen op de vlucht. Lange tijd dacht ik dat het onmogelijk was, een staat zal een technologie die fysiologisch van invloed is op zijn burgers niet implementeren of toestaan, artsen zijn geïnformeerd over de potentiële schadelijkheid van deze technologieën. Helaas niet, we moesten de feiten onder ogen zien, we zouden worden geofferd op het altaar van draadloze technologie, een nieuwe industriële revolutie voor het economische welzijn van iedereen.

Vluchten, maar wie en waar? Toen begonnen we de vijand te identificeren en hem te leren kennen, en mijn achtergrond in geobiologie heeft me gelukkig veel geholpen. We controleerden eerst of we alle nabijgelegen stralingsbronnen hadden geëlimineerd en we gingen van verrassing naar verrassing. Het is de laptop die, hoewel verbonden via de kabel, automatisch WIFI en bluetooth activeert  bij elke start, het is bluetooth  in de auto, enz … Dit alles eenmaal gecorrigeerd vallen we de externe bronnen aan en leren we dat sommige WIFI tot meer dan 100 meter meeneemt afhankelijk van de generaties, we ontdekken (kaart hierboven) dat België een echte kerstboom van GSM-antennes is en dat witte gebieden bijna onbestaande zijn. We worden geïnformeerd, we verfijnen de prospectietools en we gaan op jacht (na het wisselen van auto’s omdat geen manier om de bluetooth uit te schakelen) voor een potentieel paradijs. De immowebsite  maakt deel uit van ons dagelijks leven om alle nieuwe eigendommen onder de loep te nemen. We hebben Wallonië als een gebied van mogelijkheden, omdat we in België willen blijven en we de taal van Vondel niet beheersen. We ontdekken ook software waarmee we de antennes kunnen lokaliseren en identificeren, ik rust mezelf ook uit met verschillende meetinstrumenten om elektromagnetische vervuiling ter plaatse te beoordelen. Na 6 maanden onderzoek identificeren we 4 woningen die geschikt zouden kunnen zijn, 3 in de regio Chimay, Couvin en 1 in de regio Lierneux. We bezoeken, meten en doen aanbiedingen wanneer ook aan de criteria van elektrische conformiteit, gezondheid en algemene conditie wordt voldaan. We missen goederen omdat de eigenaren te hebberig zijn of we komen te laat. De gekozen regio moet ook werkgelegenheid bieden voor mijn verpleegstervrouw. Kortom, het is een soort puzzel met tientallen moeilijkheidsgraden. Daarnaast is het vinden van een plek vandaag goed, maar we moeten er ook zeker van zijn dat stedelijke ontwikkeling en de constante inzet van nieuwe antennes onze keuze op de lange termijn niet verpesten.

Dat is het, het is klaar, we hebben het gevonden en zijn erin getrokken. Geen hartkloppingen, spierpijn en slapeloosheid meer maar de terugkeer naar zogenaamde beschaafde plaatsen wordt steeds pijnlijker voor de rassen, het is alsof de symptomen vertienvoudigd zijn. Onze plaats van leven is het centrum van ons leven geworden waarvan we niet te lang kunnen weggaan. We zijn geïsoleerd aan het einde van een doodlopende weg 4 km van de dichtstbijzijnde antenne en 130 meter van de eerste buurman, het gebied wordt beschouwd als natuurlijk, niet bebouwbaar en omgeven door Natura 2000-gebieden. Ik heb daar een camper opgezet om EHS in nood op te vangen en ik heb me actief in dit debat gemengd door conferenties te organiseren of deel te nemen aan burgercollectieven.

Ik hoop van harte dat technologische vooruitgang (5G door satellieten) onze levensstijlkeuze in de nabije toekomst niet zal verstoren.

Onze gedachten zijn bij alle bestaande of opkomende EHS in de hoop dat ze ook oplossingen vinden die hen in staat stellen om in fatsoenlijke omstandigheden te leven. We zullen proberen om met AREHS (informatie en politiek bewustzijn) en een groep andere EHS-mensen een maximum aan middelen (juridische procedures, hulpmiddelen) te bundelen om hen te helpen praktische oplossingen te vinden om hun dagelijks leven te verlichten. »

La cage de Laborit

J’ai rencontré cette semaine une dame venant d’une région de Flandre, au sud de Gand, qui se plaignait de certains troubles physiologiques et qui pensaient être EHS. Nous avons situé son logement sur la carte des antennes et nous avons identifié les différentes sources de pollution interne à son appartement ou provenant de ses voisins proches. Elle avait la totale, les compteurs eau, gaz et électricité communicants. Une Box WIFI avec répétiteur via CPL. Le WIFI des voisins, les DECT, le Bluetooth et une dizaine d’antennes dont certaines en 5G. Je n’ai même pas osé aborder le problème des basses fréquences. La somme d’information à connaître pour assainir un tel appartement est gigantesque el les moyens à mettre en œuvre hors budget. Elle vit littéralement dans une cage et son seul salut réside maintenant dans la fuite. Cela m’a immédiatement fait repenser à Laborit et à ses expériences sur les rats. J’avais, en 2019 écrit mon premier texte sur le sujet : le salut dans la fuite. Je le reprends ci-dessous :

« Nous avons assisté en juin 2019 à l’assemblée générale de l’AREHS, une association transformée en ASBL depuis mars 2019. Le but de cette association est la reconnaissance de l’électrohypersensibilité (EHS)comme maladie. Mon épouse et moi-même avons rejoint cette association fin 2018 suite à notre prise de conscience de notre EHS. Nous avons dû vendre en catastrophe une maison que nous venions d’acquérir et de transformer à Namur suite à l’impossibilité de continuer à y vivre (antenne GSM à proximité et plus de 30 signaux WIFI dans la maison). Nous avons alors trouvé une solution transitoire dans la même région mais nous avions du aménager cette solution avec des moyens techniques dans notre chambre pour pouvoir dormir (solutions souvent onéreuses qui réduisent l’exposition mais qui ne résolvent pas le problème)

Nous avons alors entrepris une recherche d’un lieu de vie supportable durant 6 mois et en parcourant la Wallonie sur +/- 10000 km. Nous avons trouvé ce lieu de vie en début 2019 et nous sommes maintenant installé depuis 5 mois. La différence de qualité de vie est notable et nous pouvons aujourd’hui affirmer que la fuite était malgré les coûts et les tracas notre seul moyen de survie.

Pour fuir efficacement, il faut savoir ce que l’on fuit, c’est à dire identifier le danger. Nous n’avons jamais imaginé être un jour EHS. Je n’utilisais pas de GSM, j’éteignais le WIFI avant d’aller dormir et je ne voyais pas d’antenne GSM dans mon environnement direct et je n’avais pas de téléphone sans fil (DECT) ni de four à micro-onde. J’avais suivi une formation longue et coûteuse en 2013 et j’étais un peu au fait des dangers potentiels de ces technologies. Je me rappelle même m’être un peu moqué d’une dame qui suivait cette formation avec de l’aluminium sous son bonnet, je la prenais pour une folle. Je n’avais pas fait le lien entre certains inconforts de vie et l’usage temporaire de certaines de ces technologies (bluetooth et WIFI), je mettais cela sur le compte de l’âge et d’un état général en dégradation. Je ne savais pas que des antennes étaient placées dans des clochers d’église, que le WIFI ou le DECT des voisins traversaient les murs et impactaient notre quotidien. J’ai mis les palpitations de plus en plus fréquentes sur un problème cardiovasculaire confirmé par le cardiologue, les impossibilités de dormir sur le matelas trop dur, les douleurs musculaires sur le manque d’exercice et les troubles de concentration sur les conséquences d’un AVC. Puis un jour, je me suis rendu compte que mon épouse, plus jeune et en très bonne condition physique se plaignait de plus en plus souvent de palpitations et de problèmes de sommeil. Il nous devenait de plus en plus difficile de nous promener en ville, d’aller au resto, de faire des courses. Les vacances et les nuits à l’hôtel étaient devenus impossibles. L’ennemi était partout. Les individus semblaient avoir tous un smartphone greffé au poignet. Je relevais une centaine de connexion WIFI possibles au centre-ville. La vie urbaine n’était plus possible et nous nous sommes enfuis. Longtemps, j’ai cru la chose impossible, un état ne va pas mettre en place ou permettre une technologie qui impacte physiologiquement ses citoyens, les médecins sont informés de la nocivité potentielle de ces technologies. Hélas non, il fallait bien se rendre à l’évidence, nous serions sacrifiés sur l’autel de la technologie sans fil, nouvelle révolution industrielle pour le bien économique de tous.

Fuir, mais qui et où ? C’est là que nous avons commencé à identifier l’ennemi et à le connaître, ma formation en géobiologie m’a heureusement bien aidé. Nous avons tout d’abord vérifié que nous avions bien éliminé toutes les sources proches de rayonnement et nous allions de surprises en surprises. C’est le portable qui bien que connecté par câble active automatiquement le WIFI et le bluetooth à chaque démarrage, c’est le bluetooth dans la voiture, etc… Tout cela une fois corrigé on s’attaque aux sources extérieures et on apprend que certains WIFI portent jusqu’à plus de 100 mètres suivant les générations, on découvre (carte ci-dessus) que la Belgique est un véritable sapin de Noël d’antennes GSM et que les zones blanches sont quasi inexistantes. On s’informe, on affine les outils de prospection et on se met en chasse (après avoir changé de voiture car pas moyen de couper le bluetooth) d’un paradis potentiel. Le site immoweb fait partie de notre quotidien pour scruter tous les nouveaux biens. Nous avons comme champ des possibles, la Wallonie, car nous voulons rester en Belgique et nous ne maîtrisons pas la langue de Vondel. Nous découvrons également des logiciels qui nous permettent de situer les antennes et de les identifier, je m’équipe également de différents outils de mesure pour évaluer la pollution électromagnétique sur place. Après 6 mois de recherche, nous identifions 4 biens qui pourraient convenir, 3 dans la région de Chimay, Couvin et 1 dans la région de Lierneux. Nous visitons, nous mesurons et nous faisons des offres quand les critères de conformité électrique, de salubrité et d’état général sont également rencontrés. Nous ratons des biens car les proprios sont trop gourmands ou nous arrivons trop tard. Il faut également que la région choisie offre des opportunités d’emploi pour mon épouse infirmière. Bref, c’est une sorte de puzzle avec des dizaines de difficultés. De plus, trouver un endroit aujourd’hui, c’est bien mais il faut également être certain que l’évolution urbanistique et le déploiement constant de nouvelles antennes ne viennent pas ruiner à terme notre choix.

Voilà, c’est fait, nous avons trouvé et emménagé. Fini les palpitations, les douleurs musculaires et les insomnies mais le retour à des lieux dits civilisés devient de plus en plus pénibles pour les courses, c’est un peu comme si les symptômes étaient décuplés. Notre lieu de vie est devenu le centre de notre vie dont on ne peut plus s’éloigner trop longtemps. Nous sommes isolés au bout d’un chemin sans issues à 4 km de l’antenne la plus proche et à 130 mètres du premier voisin, la zone est considérée comme naturelle, non bâtissable et entourée de zones natura 2000. J’y ai placé un motor home pour accueillir des EHS en détresse et je me suis lancé activement dans ce débat en animant conférence ou en prenant part à des collectifs citoyens.

J’espère de tout coeur que les progrès technologiques (5G par satellites) ne vont pas venir perturber dans un proche avenir notre choix de vie.

Nos pensées vont vers tous les EHS existants ou en devenir en espérant qu’ils trouvent également des solutions qui leur permettent de vivre dans des conditions décentes. Nous allons essayer de mettre en commun avec l’AREHS (information et sensibilisation politique) et un groupe d’autres personnes EHS un maximum de ressources (démarches juridiques, outils) pour les aider à trouver des solutions pratiques afin de soulager leur quotidien. »