Op zoek naar de verloren plek

Het artikel gepubliceerd in de « Libre Belgique » op 21 januari (het staat er nog steeds op 24 januari) wekte veel emotie. De commentaren op de Facebookpagina van  de « Libre Belgique » waren verdeeld tussen getuigenissen van gelijkwaardige situaties of domme spot. Mijn pogingen om hierop te reageren werden snel gecensureerd. « Davids », in 4 jaar tijd heb ik er veel ontmoet. Hun namen zijn Sylvain, Francine, Nico, Nathalie, Mieke, Jan, Hugo … Ze maakten allemaal levenskeuzes om hun leven te redden en te proberen te overleven. De meesten zijn hun baan kwijtgeraakt, zijn gescheiden van hun familie, vrienden en zijn op zoek gegaan naar een afgelegen plek weg van de ether.

Vanaf het idee om een anti-golfhuis te bouwen, was mijn zeer egoïstische wil een bewaarde plek voor mijn oude dag. We hebben al een groot huis in een witte zone dat moeilijk te onderhouden is voor een ouder wordend persoon. Een volle voet, goed geïsoleerd en makkelijk te onderhouden leek me de ideale oplossing.

Het leven en de gevaren ervan wilden anders en sinds enkele maanden is deze accommodatie een soort toevluchtsoord geworden voor veel EHS die op zoek zijn naar een plek om te ademen. Je komt overal vandaan, uit Vlaanderen, Frankrijk, Nederland, …

Helaas zijn er op dit moment niet veel oplossingen buiten precaire huisvesting geïsoleerd van de ethergolven zoals die van David. We behoren tot de rijkste landen ter wereld en bieden enkele van de beste omstandigheden en levensverwachtingen en toch heeft onbekende ellende « Davids » ertoe aangezet om de status van vluchtelingen uit de ether te hebben. We hebben het recht om vragen te  stellen.

A la recherche du lieu perdu

L’article paru dans la « Libre Belgique » ce 21 janvier (il y est toujours le 24) a suscité beaucoup d’émois. Les commentaires sur la page facebook de la « Libre Belgique » étaient partagés entre témoignages de situations équivalentes ou de stupides railleries. Mes tentatives de réponse à ces dernières ont rapidement été censurées. Des « David », en 4 ans, j’en ai croisé beaucoup. Ils s’appellent Sylvain, Francine, Nico, Nathalie, Mieke, Jan, Hugo … Ils ont tous fait des choix de vie pour sauver leur vie et tenter de survivre. La plupart ont perdu leur job, sont séparés de leur famille, de leurs amis et sont partis à la recherche d’un lieu perdu et à l’abri des ondes.

Au départ de l’idée de construire un logement anti-ondes, ma volonté très égoïste était un lieu préservé pour mes vieux jours. Nous disposions déjà d’une vaste maison en zone blanche difficile à entretenir pour une personne vieillissante. Un plein pied, bien isolé et facile d’entretien me semblait la solution idéale.

La vie et ses aléa en a voulu autrement et depuis plusieurs mois, ce logement est devenu une sorte de refuge pour de nombreux EHS en quête d’un endroit pour souffler. Vous venez de partout, de Flandre, de France, de Hollande, …

Il n’existe hélas pas beaucoup de solutions actuellement en dehors des logements précaires isolés des ondes comme celui de David. Nous sommes parmi les pays les plus riches du monde, offrant des conditions et des espérances de vie parmi les meilleures et pourtant une misère inconnue a poussé des « David » à avoir le statut de réfugié des ondes. On est en droit de se poser des questions.