Deze illustratie dient mij om het beroemde werk van Théodore Géricault te parafraseren. Ons huis is een fragiele levensader geworden voor overgevoelige elektromensen. We kunnen niet meer passagiers inschepen dan de capaciteit van de accommodatie en we geven de voorkeur aan een verblijf van maximaal een week om een keerpunt mogelijk te maken en dat het niet altijd dezelfde is die in het water blijft. Spenen zou echter een langere tijd uit blootstelling vereisen, maar dit is technisch niet mogelijk.

We wisselen veel uit met bezoekers en het onbegrip van dierbaren, isolatie, verlies van mensenlevens zijn zaken die voortdurend op het tapijt komen. Onze bezoekers zijn veelal vrouwen van in de zestig. De meerderheid is niet ingeënt tegen Covid en we stellen de vraag nooit. Ze hebben allemaal een geschiedenis van het proberen van medische oplossingen en stellen ons allemaal dezelfde vragen. De symptomen zijn voor elk van hen verschillend met één ding gemeen, namelijk de moeilijkheid om haar ideeën te concentreren en te organiseren.

We zijn geen centrum voor psychologische bijstand, alleen een huisvesting met technisch advies over bescherming, maar menselijk contact blijft een basis voor uitwisseling en delen. Onze volledig gedigitaliseerde leeftijd maakt het sociale leven volledig kunstmatig en omdat we de natuur nodig hebben, blijft de mens vooral een sociaal dier dat met zijn medemensen moet leven.

Witte gebieden, aangepaste huisvesting, het begrijpen van anderen is allemaal van deze die we het meest dringend nodig hebben voor EHS.

Cette illustration me sert à paraphraser la célèbre œuvre de Théodore Géricault. Notre logement est devenu une fragile bouée de secours pour les personnes électro hypersensibles. Nous ne pouvons embarquer plus de passager que la capacité du logement et nous privilégions des séjours de maximum une semaine pour permettre une tournante et que ce ne soit pas toujours les mêmes qui restent dans l’eau. Pourtant, un sevrage nécessiterait un plus long temps hors exposition mais cela n’est techniquement pas possible.

Nous échangeons beaucoup avec les visiteurs et l’incompréhension des proches, l’isolement, la perte de la vie d’avant sont des problématiques qui reviennent en permanence sur le tapis. Nos visiteurs sont majoritairement des femmes aux alentour de la soixantaine. La majorité ne sont pas vaccinées contre le Covid et nous ne posons jamais la question. Toutes ont un parcours de tentatives de solutions médicales et toutes nous posent les mêmes questions. Les symptômes sont différents pour chacune d’entre elle avec cependant un point commun qui est la difficulté de se concentrer et d’organiser ses idées.

Nous ne sommes pas un centre d’assistance psychologique, juste un logement avec des conseils techniques sur les protections mais le contact humain reste une base de l’échange et du partage. Notre époque entièrement numérisée rend la vie sociale complètement artificielle et comme nous avons besoin de la nature, l’être humain reste avant tout un animal social qui a besoin de vivre avec ses congénères.

Des zones blanches, des logements adaptés, de la compréhension d’autrui c’est de tout cela dont nous avons le plus urgemment besoin pour les EHS.

Soms, zoals ze zeggen, kan ik beter mijn mond houden. Als onderdeel van het verzoek om toestemming om onze accommodatie « pension » te noemen, hebben we een magnetron in de wasruimte geïnstalleerd. Deze is natuurlijk niet aangesloten en is nog nooit gebruikt. Gezien de moeilijkheid om sommige apparaten zoals smartphones en tablets goed uit te schakelen, raad ik bezoekers aan om hun apparaten in de oven te plaatsen om emissies te voorkomen.

Het lijkt erop dat ik vergeten ben om het gebruik van een van de nieuwste aanwinsten te specificeren en dat ik, op een grappende toon, soms aan het plagen ben, ik vertelde de dame gewoon dat als ze wilde, ze de oven kon gebruiken om te koken. Natuurlijk werden mijn woorden tot in de eerste graad begrepen en de goede dame maakte zich de hele nacht zorgen omdat ze niet begreep dat ik, nadat ik zoveel energie had gestoken in het bouwen van een antigolfhuis, een magnetron erin plaatste. Ze stelde zichzelf dan ook veel vragen over de veiligheid van de plek qua golven.

Ik vergeet soms dat de mensen die komen wonen zich in zeer kritieke individuele situaties bevinden en dat ze in de eerste graad reageren uit angst om opnieuw te moeten lijden. We horen overal dat EHS worden verstoord door de schurk, maar wanneer we permanent lijden en we verkeerd worden begrepen, is het normaal om bepaalde fobieën te ontwikkelen bij het zien van een bron van elektromagnetische vervuiling, zelfs losgekoppeld.  Zelf kan ik niet anders dan reageren op de loutere aanblik van een antenne, zelfs op mijn scherm. De hersenen hebben het beeld volledig geassocieerd met een potentiële bron van lijden.

Parfois, comme on dit, je ferais mieux de fermer ma gueule. Dans le cadre de la demande d’autorisation d’appeler notre logement « maison d’accueil », nous avons installé un four à micro-onde dans la buanderie. Celui-ci n’est bien entendu pas branché et n’a jamais servi. Compte tenu de la difficulté d’arriver à faire éteindre correctement certains appareils comme les smartphones et les tablettes, je conseille aux visiteurs de placer leurs appareils dans le four pour éviter toute émission.

Il semblerait que j’ai oublié de préciser l’usage à une des dernières arrivantes et que, sur le ton de la plaisanterie, je suis parfois taquin, j’ai simplement dit à la dame que si elle voulait, elle pouvait utiliser le four pour cuire. Bien entendu, mes propos ont été compris au premier degré et la bonne dame s’est tracassée toute la nuit ne comprenant pas qu’ayant mis tant d’énergie à construire une maison anti-ondes, j’ai placé un micro-onde à l’intérieur. Elle s’est donc posée de nombreuses questions sur la sécurité du lieu en termes d’ondes.

J’oublie parfois que les personnes qui viennent loger sont dans des situations individuelles très critiques et qu’elles réagissent au premier degré dans la crainte de devoir encore souffrir. On entend partout que les EHS sont des dérangés du ciboulot mais quand on est dans une souffrance permanente et que l’on est incompris, il est normal de développer certaines phobies à la vue de toute source de pollution électromagnétique même débranchée. Moi-même, je ne peux pas m’empêcher de réagir à la simple vue d’une antenne même sur mon écran. Le cerveau a complètement associé l’image à une source potentielle de souffrance.