In mijn vorige artikel noemde ik het fenomeen van persistentie, effecten die enige tijd aanhouden na het stoppen van de blootstelling. Een ander fenomeen dat zich voordoet en niet het minste is het probleem van het spenen. Mijn woorden zijn nog steeds niet wetenschappelijk of esoterisch, maar empirisch. Om deze periode van terugtrekking uit de ether te beschrijven, die naar mijn mening vergelijkbaar is met alcoholontwenning of andere verslavingen, zal ik opnieuw beginnen vanuit een persoonlijke ervaring en observaties.

Na mijn laatste hemorragische beroerte in 2018 zijn we op zoek gegaan naar een plek om te leven beschermd tegen de golven. De zoektocht was lang en leidde ons na vele teleurstellingen naar dit hoekje verloren in de laars van Henegouwen. De plaats ligt ver van antennes (+/- 4km) en buren (+/- 100 m). Het wordt ook beschermd door bossen en onder een heuvel.  Er wordt nog steeds aangenomen dat een verblijf op een plek met weinig blootstelling onmiddellijke positieve effecten heeft. Als vanuit intellectueel oogpunt dit geloof waar is en dit nieuwe huis me op alle niveaus vulde, leek mijn lichaam niet hetzelfde enthousiasme te delen. Dit lichaam deed me meteen begrijpen dat iets niet meer was zoals gewoonlijk. Dit lichaam waar ik vele jaren niet naar had geluisterd, bleef gedrag vertonen dat onbegrijpelijk was voor mijn cartesiaanse geest.  De dag na onze aankomst op deze idyllische plek begon ik 1 maand lang elke dag willekeurig uit de neus te bloeden. Dan houdt het op. Ondertussen had ik de helft van mijn overhemden geverfd met bloed.

Sommige mensen die bij ons zijn gebleven, hebben ons verteld over een toename van hun symptomen in de eerste paar dagen. Mijn begrip van het fenomeen is als volgt. Ons lichaam heeft een bepaald kruistempo genomen om continu een agressor te bestrijden. Bij afwezigheid van de laatste blijft hij automatisch dezelfde defensieve reacties houden terwijl de agressor is verdwenen. Hij is ergens in overdrive en het zal tijd kosten voordat hij leert zijn niveau van alertheid te verlagen.

De uitzetting, die de enige remedie lijkt te zijn die momenteel door artsen wordt geadviseerd, heeft mij op de lange termijn in staat gesteld om mijzelf op een significante manier bloot te geven zonder gevolgen tijdens de worshops van  mevrouw Rivasi in het Europees Parlement. Ik kan nu weer naar buiten om op restaurant te gaan of boodschappen te doen. Ik zal ook een lezing geven in Nederland op 13 mei.

Als u een plaats van uitzetting wilt ontdekken die nog steeds in een gebroken witte zone ligt, nodigen wij u uit om op 17 juni met ons mee te doen aan de Europese bijeenkomst die hier wordt gehouden.

Informatie, inschrijving: https://www.mavieenmodeavion.com/rassemblement-ehs

Dans mon article précédent, j’ai évoqué le phénomène de rémanence, effets qui persistent un certain temps après arrêt de l’exposition. Un autre phénomène rencontré et pas des moindre est la problématique du sevrage. Mes propos ne sont toujours pas scientifiques ou ésotériques mais empiriques. Pour décrire cette période de sevrage aux ondes qui est comparable à mon sens à un sevrage à l’alcool ou à d’autres assuétudes, je partirai de nouveau d’une expérience personnelle et des observations.

Au sortir de mon dernier AVC hémorragique en 2018, nous nous sommes mis en quête d’un lieu de vie protégé des ondes. La recherche fut longue et nous a conduit après de nombreuses déconvenues à trouver ce petit coin perdu dans la botte du Hainaut. Le lieu est distant des antennes (+/- 4km) et des voisins (+/- 100 m). Il est également protégé par des bois et en contrebas d’une colline.  On croit toujours que le fait de séjourner dans un endroit peu exposé a des effets positifs immédiats. Si d’un point de vue intellectuel cette croyance est vraie et que cette nouvelle demeure me comblait à tous les niveaux, mon corps ne semblait pas partager le même enthousiasme. Ce corps m’a immédiatement fait comprendre que quelque chose n’était plus comme d’habitude. Ce corps que je n’avais pas écouté durant de longues années continuait à manifester des comportements incompréhensibles pour mon esprit cartésien. Au lendemain de notre arrivée en ce lieu idyllique, je me suis mis à saigner du nez de façon aléatoire chaque jour durant 1 mois. Ensuite cela à cesser. Entretemps, j’avais teinté de sang la moitié de mes chemises.

Certaines personnes qui ont séjourné chez nous, nous ont fait part d’un accroissement de leurs symptômes dans les premiers jours. Ma compréhension du phénomène est la suivante. Notre corps a pris un certain rythme de croisière pour lutter de façon continue à un agresseur. En l’absence de ce dernier, il continue par automatisme à garder les mêmes réactions de défense alors que l’agresseur a disparu. Il est quelque part en surrégime et il lui faudra le temps pour apprendre à baisser son niveau de vigilance.

L’éviction qui semble être le seul remède conseillé par les médecins actuellement m’a permis sur le long terme de pouvoir m’exposer de façon importante sans séquelles à l’occasion des « worshops » de Mme Rivasi au parlement européen. Je peux maintenant à nouveau ressortir pour aller au restaurant ou faire mes courses. Je vais aussi aller donner une conférence en Hollande le 13 mai.

Si vous voulez découvrir un lieu d’éviction encore en zone blanc cassé, nous vous invitons à nous rejoindre le 17 juin à l’occasion du rassemblement européen qui se tient chez nous.

Renseignements, inscriptions :  https://www.mavieenmodeavion.com/rassemblement-ehs